fimmtudagur, janúar 15, 2004

Ég reyni að vera jákvæð, brosandi, halda maganum inni og vera hress. Ég reyni að líta léttvægt á eigin mistök og hrakningar. Ég taldi mig nú nokkuð heppna svona almennt, en þá byrjaði ég að blogga og gat skrifað niður atburði dagsins og seinna rifjað upp allt það sem heilinn var annars búinn að strika út.
Tökum daginn í dag, ég mætti stundvíslega í bekkjartíma. Settist niður og byrjaði að hlusta af athygli. Mér þótti gruggugt hve fáir sem ég þekkti voru mættir en hugsaði með mér að allt væri það pakk og letin að gera út af við það. Legg við hlustir og efnið bara nokkuð athyglisvert. Þegar ég fæ mætingarlistann í hendurnar var mér ekki boðið. Einelti í skólastofunni líðst fram eftir öllum aldri og af kennurum! fojjjjj. Ég sem umhyggjusöm vinkona ákvað að senda tossunum sms þess efnis að ég hefði í það minnsta meikað það í tíma og vildi af einskærri ástúð athuga hvort ekki væri allt í lagi. En þá fékk ég þau tíðindi að tíminn okkar byrjaði ekki fyrr en eftir hádegi. Hvað gerir maður þegar það rennur upp fyrir manni að maður er í tíma með fólki sem maður á ekki að vera í tíma með? Að sjálfsögðu vill maður ekki uppljóstra eigin mistök. Enn síður vill maður ekki sitja tíma að ástæðulausu og jafnvel læra eitthvað að óþörfu, nei takk. Svo til að vekja ekki á mér óþarfa athygli, feikaði ég hringingu frá landspítalanum og sagðist hafa fengið fréttir af eigin dauðsfalli og gekk út. Flestir þögðu og gerðu sér grein fyrir mikilvægi brottfarar minnar.

En ég man eftir því að dagurinn í dag er besti dagur ævi minnar