Pinglin

Þrátt fyrir miklar rigningar og þoku ber gesturinn sig vel.
Ég hef hins vegar grátið, mest í hljóði en stundum upphátt, appelsínið skilaði sér en maltið þoldi ekki flugvélahnoðið.
Kem til með að segja oft afhverju KuBBið mitt angar af Malti í framtíðinni.

Við höfum farið víða og séð ósköp fagra staði að við höldum, þegar ekki er þoka.

Þegar við ákváðum að koma okkur niður úr rigningunni og langt í burtu frá heitum hverum var afráðið að koma við í smábæ og skoða heimsins stæsta tesafn.

Viðeigandi að stoppa á tesafni í Taívan, sitja svo innan um ógnandi fjöllin og drekka te, handtínt fyrir augum okkar. Þetta gat ekki klikkað.

Pinglin er 2000 manna bær og við stukkum út í rigninguna síðdegis með bros á vör. Glotti út í annað þegar gesturinn gretti sig yfir svínahúðinni sem var á tilboðsverði.

Eins og sönnum túristum sæmir komum við fyrst við á upplýsingamiðstöðinni. Sniðugt, þá er hægt að sjá eitthvað meira en kemur fram í leiðarbókinni.

Kona á miðjum aldri tók á móti okkur, færði okkur te og flissaði. Flissaði og svitnaði. Eitthvað var það við veru okkar sem gerði hana svo óstyrka að hún hreinlega treysti sér ekki til að tala við okkur. Sagði bara engin rúta til Hualien...

sem var vont því þangað var leiðinni haldið.

Svo birtist starfsmaður frá bæjarskrifstofu Pinglin, vopnuð ensku og gerði okkur grein fyrir því að allar leiðir væru til Taipei...

sem var vont því þaðan komum við. Síðasta rútan til Taipei þann daginn var farin.

Ugglaust hefðum við svitnað fljótlega, önnur okkar bölvað og hin grátið, og örvænt, hefði starfsmaðurinn, sem nú var öllu rólegri, ekki komið hlaupandi með lítinn poka sem tryggja á öryggi okkar.

Strand í smábæ í Taívan, það er vond hugmynd.

Linda bauð okkur að geyma dótið okkar á bæjarskrifstofunni meðan við skoðuðum safnið fræga, hún þyrfti að tala við vini sína og hefði svo samband.

Líkast til er ekki mikill ferðamannastraumur þangað.

Allt í þorpinu snýst um te, hefur alltaf gert það og gerir það líkast til alltaf.

Eftir upplýsandi rúnt um safnið mættum við á bæjarskrifstofuna aftur. Þar var Linda með vini sínum sem ætlaði að skutla okkur í næsta bæ svo við gætum tekið rútu. Tók það fram að hann væri einhleypur og myndarlegur, ég bauð henni bræður mína í skiptum. Fannst hjúskaparstaða þeirra óþarfa upplýsingar.

Hún lét okkur fá te ræktað og verkað í bænum, svona í verðlaun fyrir trassaskapinn.
Einn starfsmaðurinn gaf okkur lyklakippu með mynd af bænum, svona til að tryggja að við myndum aldrei gleyma því að við hugsuðum ekkert um rútu samgöngur áður en við lögðum af stað.
Þrátt fyrir heilabrot og góðan vilja gátum við ekkert gefið þeim, nema minninguna um hvítu gellurnar sem næstum því voru strandaglópar í norðurhluta Taívan.

Gesturinn hefur séð og fengið að finna að gestrisni og hjálpsemi Taívana er einstök.

Einstök

Ansi víða hefðum við fengið að labba í næsta bæjarfélag.


Safnið var nauðaómerkilegt, þannig.