Langt síðan ég hef séð svona bjartan og skæran regnboga, líður eins og ég eigi að loka sjoppunni og skokka út og elta hann, reyna að ná gullinu og óskunum í eitt sinn fyrir öll. Ég reyndi það ósjaldan sem barn, þrátt fyrir að átta mig á því tiltölulega fljótt að það væri ómögulegt fyrir fólk að ná regnboganum, trúði ég því að ég væri pínulítið meira sérstök en hinir.
Allt kom fyrir ekki, ég er dauðleg eins og hinir, fjársjóðs og óskalaus.

Þrjár óskir fæ ég uppfylltar fljótlega, þær teljast mannlegar og rætast fyrir tilstuðlan mína. Eða ég trúi því.

Bráðum hætti ég að vinna. Í bili. Farin að hlakka mikið til, kann vel við vinnuna, kann bara betur við það að gera lítið. Skólinn byrjar svo þriðja september. Ég hlakka til að byrja í honum.

Fyrir löngu búin að ákveða að mæta seint, illa og sjaldan í skólann, svona eins og í gamla daga. Þær fjarvistir voru sjaldnast fyrirfram ákveðnar og ástæðurnar síst merkilegar.

Eins og staðan er í dag hlakka ég til- sem aldrei fyr - að skrópa í haust.

Við Stormur stefnum að því að dunda okkur heima fram eftir vori. Ég er orðin frekar spennt að hitta á hann.