Hátíð hafsins
Tréið fyrir utan svefnherbergisgluggann er iðagrænt og þrátt fyrir yndisgóða kaffilykt hvarflaði að mér að liggja í rúminu heila daginn og horfa á þetta fallega tré blakta í rokinu.
Áður en ég vissi af stóð ég niðri á höfn innan um leiktæki, sýningabása, sjávardýr og yndisfallega bátana. Í tilefni helgarinnar eða öllu heldur dagsins í dag flögguðu bátarnir. Er ekki frá því að mér hafi vökknað um augun þegar Akraborgin í dulargervi Sæborgarinnar sigldi frá landi.
Veðrið var íslenskt og því telst það gott. Var betra en útlit var fyrir um morguninn. Stóð yfir grillinu og smellti kryddlegi yfir nýtýnda öðuna, þegar flamúleraði upp úr hellti ég rjóma yfir og afhenti fólki sem flest brosti út að eyrum og dásamaði sjávarmetið. Hinir kunna ekki gott að meta. Úrvalsfólk á staðnum til þess að allt gengi upp.
Vissi að mikið var af fólki, sá fáa en því fleiri skeljar. Sá að Magni var uppi í slipp - man ekki hvernær hann var þar síðast. Flest svona eins og það var síðast þegar ég stóð á bryggjunni sjómönnum til heiðurs. Þó vantaði einn heiðurssjómann - ég vissi að hann kæmi ekki og saknaði hans samt. Harmonikkutónlistin ómaði innan úr tjaldinu og gömlu sjómannalögin spiluð - þegar mikið lá við hnippti Ljónið í mig til að minna á að söngur minn væri heldur hraustlegur. Reglulega dáðumst við af spilafimi þeirra. Maðurinn á bassanum vakti meiri athygli fyrir leikni sína- að öðrum ólöstuðum.
Eldri maður tróð nefinu á sér ofan í grillið hjá okkur og fussaði þegar hann sá góðgætið. Á þeim tíma sem hann var til sjós var aðan notuð í beitu. Hann kannaðist við handbrögðin -opna skelina og hreinsa skeggið en hann hafði aldrei lagt sér beitu til munns. Fyrr en þarna - með okkur. Hann tróð agninu í andlitið á sér og úr andlitinu skein að það er erfitt að breyta beitu í mat. Hann brosti þó út að eyrum, hvort það var bragðið eða áhugi stelpunnar á sjótíð hans, skal ósagt látið.
Bróðir hans fórst í Berufirðinum 1925 ásamt fimm öðrum. Þeir voru á opinni trillu og ólag gerði í sjóinn og enginn skilaði sér heill í land. Áttatíu og tveimur árum seinna er slysið enn ofarlega í huga hans. Velti því fyrir mér hvort þetta væri kannski eini dagurinn sem hann minntist bróður síns.
Skakklappaðist inn á veitingastað með Ljóninu eftir gott dagsverk og lét öðrum um að ákveða hvað við fengjum að láta ofan í okkur.
Stemningin var lævi blönduð og það var erfitt að horfa á karlmennina á veitingastaðnum - án þess að velta því fyrir sér hvort þeir færu að fagna deginum sínum.
Maturinn stóð vel undir væntingum og hver töfrarétturinn kom á eftir öðrum.
Æsingurinn í að hitta á Óla lokbrá var slíkur að við máttum varla vera að því að klára kaffið okkar.
Örþreytt lagði ég höfuðið á koddann og dáðist enn á ný af grænu útsýninu. Þakklát fyrir að vera lögst til hvílu - þakklát fyrir að búa ekki á Akureyri.
Til hamingju með daginn sjómenn
Áður en ég vissi af stóð ég niðri á höfn innan um leiktæki, sýningabása, sjávardýr og yndisfallega bátana. Í tilefni helgarinnar eða öllu heldur dagsins í dag flögguðu bátarnir. Er ekki frá því að mér hafi vökknað um augun þegar Akraborgin í dulargervi Sæborgarinnar sigldi frá landi.
Veðrið var íslenskt og því telst það gott. Var betra en útlit var fyrir um morguninn. Stóð yfir grillinu og smellti kryddlegi yfir nýtýnda öðuna, þegar flamúleraði upp úr hellti ég rjóma yfir og afhenti fólki sem flest brosti út að eyrum og dásamaði sjávarmetið. Hinir kunna ekki gott að meta. Úrvalsfólk á staðnum til þess að allt gengi upp.
Vissi að mikið var af fólki, sá fáa en því fleiri skeljar. Sá að Magni var uppi í slipp - man ekki hvernær hann var þar síðast. Flest svona eins og það var síðast þegar ég stóð á bryggjunni sjómönnum til heiðurs. Þó vantaði einn heiðurssjómann - ég vissi að hann kæmi ekki og saknaði hans samt. Harmonikkutónlistin ómaði innan úr tjaldinu og gömlu sjómannalögin spiluð - þegar mikið lá við hnippti Ljónið í mig til að minna á að söngur minn væri heldur hraustlegur. Reglulega dáðumst við af spilafimi þeirra. Maðurinn á bassanum vakti meiri athygli fyrir leikni sína- að öðrum ólöstuðum.
Eldri maður tróð nefinu á sér ofan í grillið hjá okkur og fussaði þegar hann sá góðgætið. Á þeim tíma sem hann var til sjós var aðan notuð í beitu. Hann kannaðist við handbrögðin -opna skelina og hreinsa skeggið en hann hafði aldrei lagt sér beitu til munns. Fyrr en þarna - með okkur. Hann tróð agninu í andlitið á sér og úr andlitinu skein að það er erfitt að breyta beitu í mat. Hann brosti þó út að eyrum, hvort það var bragðið eða áhugi stelpunnar á sjótíð hans, skal ósagt látið.
Bróðir hans fórst í Berufirðinum 1925 ásamt fimm öðrum. Þeir voru á opinni trillu og ólag gerði í sjóinn og enginn skilaði sér heill í land. Áttatíu og tveimur árum seinna er slysið enn ofarlega í huga hans. Velti því fyrir mér hvort þetta væri kannski eini dagurinn sem hann minntist bróður síns.
Skakklappaðist inn á veitingastað með Ljóninu eftir gott dagsverk og lét öðrum um að ákveða hvað við fengjum að láta ofan í okkur.
Stemningin var lævi blönduð og það var erfitt að horfa á karlmennina á veitingastaðnum - án þess að velta því fyrir sér hvort þeir færu að fagna deginum sínum.
Maturinn stóð vel undir væntingum og hver töfrarétturinn kom á eftir öðrum.
Æsingurinn í að hitta á Óla lokbrá var slíkur að við máttum varla vera að því að klára kaffið okkar.
Örþreytt lagði ég höfuðið á koddann og dáðist enn á ný af grænu útsýninu. Þakklát fyrir að vera lögst til hvílu - þakklát fyrir að búa ekki á Akureyri.
Til hamingju með daginn sjómenn
<< Home