Ynjan fórnaði hárlakkinu til þess að myrða kakkalakka númer tvö. Hún hefur ekki mikla þolinmæði fyrir því að þeir séu í herberginu hennar og sér enga huggun í því að aðeins kvenkakkalakkar geti flogið. Ynjan fékk móral óvænt síðast þegar hún fórnaði ,,bæjarblaðinu" og ákvað því að nota hárlakk í staðinn, þannig má telja sér trú um að það drepi ekki skriðdýrið heldur frysti það, þannig að hægt sé að kom því út fyrir.

Í upphafi annar kynntist Ynjan Japana sem er líka að læra kínversku. Þau hafa alltaf spjallað af og til. Þau hafa skipst á hversdagslegum upplýsingum um hvort annað, sagt lítillega frá löndum sínum og talað um hvernig lífið horfir til þeirra. Ynjan var ekkert fróð um Japan, er það ekki enn og hafði gaman af félagsskap drengs. Ynjan hafði aldrei manað sig upp í að spyrja hann út í nafnið sem hann ber, kunni ekki við að játa að hún vissi ekkert um nafnakerfi í Japan og vildi ekki koma upp um fáfræði sína, en hafði tekið eftir því að það var nokkuð ólíkt öðrum sem hún hafði heyrt. Þau sitja svo saman á kaffihúsi einn daginn og eru eitthvað að spjalla og ynjan var alveg bit yfir því hvað hann vissi mikið um Suður-Kóreu, vá hún vissi minna um Suður-Kóreu en Japan og hafði unun af því að hlusta á gaur. Svo leið á samtalið og ynjan farin að svitna. Svo manaði hún sig upp í að spyrja ,,ertu alinn upp í borg eða bæ?"
Hann svaraði að bragði að hann væri frá úthverfi í Seúl......
...og japanski vinur hennar Ynju er núna Suður-Kóreskur jarm jarm jarm

Svo ætlaði Ynjan að fá sér kaffisopa í morgunsárið, hún fer oft á sama staðinn, pínulítið kaffihús, með fjórum borðum og yndislegu starfsfólki og unaðslegt kaffi. Ynjan lagði fáknum og í huganum fór hún yfir hvernig kaffi hún væri í skapi fyrir. Svo hélt hún eitt augnablik að hún væri kannski orðin eilítið áttavilt, kaffihúsið var ekki þar og ynjan skimaði í kringum sig og jú hún var á réttum stað. Þarna stóð hún, fyrir framan kaffihúsið sem hún hafði sótt daginn áður og horfði á rústir og verkamenn. Búið að jafna kaffihúsið við jörðu.