Kettirnir voru úti morgunkuldanum og ég eitthvað að sýsla innanhúss, að gera klárt í matinn.

Svo kom maðurinn heim, ég hafði lofað að hafa matinn kláran.

Ég sá hann ekki út um eldhúsgluggann koma en ég heyrði hann setja lyklana í skrána og ég svitnaði þegar hurðin opnaðist.
Vissi upp á mig sökina, nú fengi ég það óþvegið.

Það sem verra var að ég hafði ekki haft neinn tíma til þess að fela afbrot mín eða nokkra stund til að hlaupa í skjól með vegsummerki.

Ég ætlaði að biðja hann að fara og koma aftur eftir hálftíma, þá hefði ég nægan tíma til að ganga frá og standa við gefin loforð að hafa matinn á borðinu.

Hundarnir með augu eins og undirskálar hefðu verið stoltir af svipnum sem var á andlitinu á manninum. Svo hló hann.

Ég stóð þarna með straujárnið í hendinni og reyndi að útskýra fyrir honum að ég hefði hreinlega gleymt mér í því að strauja, því væri maturinn ekki til.

Þegar hann byrjaði að hlæja áttaði ég mig á því að akkúrat á þessari stundu var ég ekki ímynd framakonunnar.

Ég reyndi hvað ég gat að sannfæra hann um að þessi stund væri það sem kallað væri fjölskylduleyndarmál. Ég held hann hafi ekki heyrt hvað ég sagði, tárin trilluðu niður kinnarnar og hann hló sem aldrei fyr.

Reyni að hugga mig við að ég var ekki með svuntu. Það hefði verið glatað.