Ljósberaholunni skellt í lás

Blóðið hafði lekið úr ynjunni dagana áður. En nú var komið að því. Hún steig þokkafullt fram úr og tók sig til.
Fínustu sokkabuxurnar, pilsið góða og undurfagur bolur. Nokkuð sumarlegt. Farðinn var vandlega settur á andlitið, ríflega í tilefni dagsins.
Hún tók disklinginn sinn og skeiðaði af stað í næstu prentsmiðju. Ungur drengur skildi lítið afhverju brosið náði hringinn þegar hann var beðinn um að prenta. Kerla tifaði fram og til baka, sveif eins og fluga meðan á biðinni stóð.
Skrefin inn í skólann voru þokkafull, létt. Undir höndum hafði hún ritgerðir tvær, innbundnar samkvæmt öllum stöðlun. Afgreiðsludaman tók við verkunum, rétti ynjunni pappíra til undirskriftar og brosið breikkaði ef það var hægt.
Hún leit í kringum sig, horfði á starfsfólkið sem aldrei hafði verið svo fagurt sem og nú. Nokkuð fögur orð látin falla og daman flaug út.
Hún hafði ekki séð þennan dag áður, hann var einstakur og ákveðið að fá sér kaffi í tilefni tímamótanna. Deginum eitt í að þiggja hamingjuóskir og veita, ræða um sömu tilfinninguna aftur og aftur. Veðrið var gott, en íslenskt, einstaka él til að undirstrika hve sérstakur hann væri.

Sem og góðum hátíðum sæmir var haldið upp á daginn með móðurmyndinni á veitingastað, mikið hlegið og brosað, kaffi innbyrgt sem og í síðasta sinn.
Haldið heim aftur höfuðið lagt á koddann eftir góðan og fagran dag.
Lokaritgerðin frá, þriggja ára nám að baki og stutt í útskrift, hver hefði trúað því að sá dagur kæmi?
Ef einhver var ynjan ljúfa ekki í þeim hópi.

En tilfinningin er góð, skrambi smellin.