Við Lea litla vorum úti í garði í dag. Mér datt í hug að það væri gaman að vera í grasinu, kasta á milli og fara í kapp um túnið.

Leu fannst það ógeðslegt.

Henni þótti sniðugt að sitja á pallinum og tína upp í sig steypu og fíflablöð. Reyndar rann steypan betur ljúfar niður en fíflablöðin. Hún er ekki komin af múrurum fyrir ekki neitt...

Persónutöfrar mínir dugðu ekki til, Lea sat sem fastast á pallinum og horfði móður sína fyrirlitningar augum í grasinu.

Svo kom kisi og þá stökk Lea af stað út á grasið til vinar síns.